Telkens als ik vanuit het zuiden over de Van Brienenoordbrug rijd, dan zie ik voor mij de hoogbouw van Rotterdam. Dan weet ik dat ik thuis kom.

Als ik rond de Kralingse Plas wandel en in de verte de skyline van Rotterdam zie, dan weet ik dat ik thuis ben.

Als ik in het stadion de supporters hoor roepen: 'Komen wij uit Rotterdam?' en de andere zijde van het stadion terugroept: 'Ken je dat niet horen dan?'

Dan weet ik, dat ik hier hoor.

Rotterdam zit in mijn hart. De liefde voor de stad is nog  gegroeid door me te verdiepen in de geschiedenis, de bezienswaardigheden, het dagelijkse leven en de verhalen van de stad.

In deze stad leef ik, werk ik, heb ik de liefde gevonden, beleef ik geluk en verdriet.

Daarom wil ik de stad graag delen met ieder die geïnteresseerd is en door mijn verhalen geïnspireerd wil worden.

Ik trek er daarom graag met belangstellenden op uit, laat de stad zien en vertel hen mijn verhalen.

In 1850 was Rotterdam een modale provinciestad. De mogelijkheden om uit te groeien als havenstad waren bij Amsterdam en Vlissingen veel groter. Toch werd Rotterdam decennia lang de grootste havenstad van de wereld. Het werd voorbijgestreefd door Aziatische havens als Singapore en Sjanghai, maar Rotterdam heeft nog verreweg de grootste haven van Europa. Verantwoordelijk voor de explosieve groei van de havens waren destijds enkele ondernemers, die met hun visie, hun investeringen en hun gedurfde ondernemersschap de Rotterdamse haven deden groeien en daarmee de bevolking. Zij deden dit in samenwerking met de overheid. De belangrijkste ondernemer was Lodewijk Pincoffs. Hij investeerde in die tijd 9 miljoen gulden uit zijn eigen vermogen. Er werd o.a. een nieuwe verbinding van de stad met de zee gegraven, de Nieuwe Waterweg en de bevaarbaarheid van de Rijn werd verbeterd, zodat er een goede verbinding kwam met het achterland, met name Duitsland. Er kwam een spoorverbinding door de stad. Pincoffs vestigde zich in het huidige Wereldmuseum en het Poortgebouw werd het kantoor van zijn Handelsmaatschappij. Hij werd de machtigste man van de stad, maar tenslotte overspeelde hij zijn hand. Hij sjoemelde met de boekhouding, ging tenslotte failliet en week met zijn familie uit naar New York. Daar sleet hij zijn dagen als sigarenverkoper. Nooit meer heeft hij in rijkdom geleefd. Lange tijd is Pincoffs in Rotterdam een persona non grata geweest. Pas in de 90-er jaren van de vorige eeuw is hij weer in genade aangenomen. Er is een standbeeld voor hem opgericht en een straat naar hem vernoemd.

Op 14 mei 1940 werd de binnenstad van Rotterdam gebombardeerd door de Duitsers. Honderden verloren het leven, vele duizenden werden dakloos. Tussen half twee en kwart voor twee in de middag vielen de bommen. In minder dan een kwartier veranderde de stad in een brandende puinhoop. Het Nederlandse leger capituleerde en er kwam een einde aan het verzet tegen de Duitse opmars. Nederland was bezet. Eerder op de dag had de Duitse legerleiding een ultimatum gesteld. Men eiste onmiddellijke overgave. De Nederlandse legerleiding rekte tijd door om meer informatie te vragen. Het ultimatum verliep zonder dat de gewenste informatie kwam met als gevolg de vernietiging van het hart van de stad. De brandgrens, het beeld: de verwoeste stad van O.Zadkine op het Plein 1940 en het museum Rotterdam 40-45 NU aan de Coolhaven houden de herinnering aan deze gebeurtenis levend.Nadat de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog, zoals het bombardement en de hongerwinter verwerkt waren, bouwde men met groot elan aan een nieuwe stad met het imago van een wereldstad met een wereld(se) bevolking.