Waar wilden we heen? Wat wilden we weten?

Misschien lag het antwoord vlak om de hoek

De vraag is al oud, oud en versleten

't Einde is zoek, het begin is vergeten

Het begin is vergeten, het einde is zoek

                              Hans Dorrestijn

Om dit vasttestellen heb ik gebruik gemaakt van het Enneagram en de teamrollen van Belbin. Ik heb de vragen beantwoord en daarna gescoord. Tenslotte heb ik gekeken of ik mij erin herken.

Volgens het Enneagram ben ik een type 9. Volgens Belbin een Bedrijfsman.

Als individu heb ik behoefte aan vrede en houvast. Bijna tegen elke prijs zal ik conflicten vermijden. Verder ben ik betrouwbaar, stevig, tolerant en sympathiek. In een team ben ik de praktische figuur, de organisator die ervoor zorgt dat besluiten worden omgezet in concrete werkzaamheden. Ik ben nuchter en ordelijk, houd van hard werken en pak de zaken op een systematische en consciëntieuze manier aan. Niet praten, maar poetsen tot het karwei geklaard is. Ik ben een efficiënte doener met een praktische geest en een vaste wil. Ik ben loyaal, taai, saai en vasthoudend. Soms kan ik mij weinig flexibel en behoudend opstellen, zeker als het praktische nut van een plan niet meteen duidelijk is. Ik heb behoefte aan ritme en regelmaat, aan vaste afspraken en stevige structuren. Ik ben sterk in het ombouwen van plannen en strategieën tot concrete taken en bezigheden. Ik kan organiseren en implementeren en ervoor zorgen dat zaken voor elkaar komen, ook als het om vervelende taken gaat.

In 2013 nam ik al of niet gedwongen afscheid van het onderwijs. Ik ervaarde een grote druk, die onherroepelijk zou uitmonden in een burnout en dat gunde ik mezelf niet. Nu jaren later heb ik geen spijt van deze beslissing. Ik werkte  op afroep als taxichauffeur. Mijn salaris is drastisch naar beneden gegaan, maar het heeft een nieuwe passie voor het leven gegeven. Het enige wat roet in het eten kan gooien is de gezondheid. Ik heb nu tijd om goed voor mezelf te zorgen, maar heb te weinig invloed op een goede gezondheid. In die zin voel ik me kwetsbaar. Door minder inkomen moet ik weer nadenken hoe ik geld uitgeef. Ik zeg 'weer', omdat dit in mijn jonge jaren als leerkracht met een gezinnetje ook het geval was. In die tijd verdiende ik met mijn HBO-opleiding minder dan een gemiddelde bouwvakker. In mijn werkzame leven is salaris nooit een drijfveer geweest. Er waren altijd andere drijfveren, zoals passie. Pas toen ik goed ging verdienen, verdween de passie. Volgens mij is voor 80% van de werkzame bevolking in deze tijd salaris wel de belangrijkste drijfveer. Hoe kan dat ook anders in een tijd met een systeem, waarin het gaat om economisch denken, rendement en consumeren. Ik ben blij, dat ik voor mezelf daaraan traditionele waarden heb kunnen toevoegen. Waarden als vrijheid, autonomie, passie e.d.

Eén van de managementboeken in mijn boekenkast begint met het verhaal, dat de schrijver op zijn eigen begrafenis is. Wie zijn daar ook en wat wordt er over hem verteld? Mocht ik de schrijver zijn en inhoud geven aan mijn verwachtingen, dan zie ik een kleine hoeveelheid mensen. Bij het groter en ouder worden en als gevolg van toenemende ambities en activiteit werd mijn wereld groter en ook de groep mensen met wie ik contact had. Toen er een eind kwam aan mijn werkzaamheden besloot ik een teruggetrokken leven te leiden. De groep mensen om me heen werd vanzelf kleiner. Ik stel me voor dat de overgeblevenen in een kring zitten in het koor van de kerk. Ze staren naar de kist die tussen hen in staat. Op de achtergrond klinkt gezang: 'Op bergen en in dalen', wat mijn beleving van een god en het goddelijke weergeeft. Voor mijn lieve partner klinkt daarna: 'With you" van Mat Simons. 'I'll be with you, I'll be waiting for you at the other side'. De voorganger predikt over mijn persoonlijkheid, dat zich kenmerkt door nooit een komma, maar altijd een punt. Daarna opnieuw beginnen met een hoofdletter. Een levenlang zoeken naar rechtvaardigheid en het laten leiden door barmhartigheid. Tenslotte vergezellen de aanwezigen me naar de laatste rustplaats in de schaduw van een enorme treurwilg. Terzijnertijd zal de plaats te herkennen zijn aan een kleine kei, die een rotsje verpersoonlijkt als teken van (beperkte) houvast: dat wat ik graag voor anderen had willen zijn. Verder staat er een bankje, zodat ieder mij wil bezoeken, kan gaan zitten bij mijn graf en in gedachten het gesprek kan aangaan. Op het moment dat dit bankje te rot zal zijn om op te zitten, is ieder mij allang vergeten en kan het graf met het bankje geruimd worden.

Honest where I start from

I try and impart my wisdom

a combination of truth and fear

That's the way it's always been

my father and his before him

At times we hurt the ones we love so dear

I'll be with you, I'll be waiting for you

on the other side, on the other side

And the wind that blow they'll guide you home

get you through the night, get you trough the night

It'll all be right

My job to control you

darling, though I barely know you

hoping you grow tired and start giving in

Spout of holy water

pour it on my only daughter

maybe there's a shot she'll begin again

So wrong

and I'm here to make it right for what's it's worth

And I'm sorry, yes, I'm sorry if you never felt

the love, the love, the love that you deserve.

Bij het opruimen van mijn bureaula kwam ik de stapel klassenfoto's tegen, die gemaakt zijn in alle jaren, dat ik in het onderwijs gewerkt heb. Als ik de foto's op chronologische volgorde naast elkaar leg, lijkt er elk jaar aan mij weinig veranderd te zijn, maar als ik stappen maak van vijf jaar dan zijn veranderingen goed zichtbaar. Het proces van aftakeling is niet te ontkennen. Volgens de wetenschap begint de lichamelijke aftakeling al ergens tussen de 20 en 25. Van de geestelijke aftakeling is minder bekend. Op foto's is daar ook niets van te zien. Ik merk daar zelf ook niets van, al merk ik wel dat het soms langer duurt om op een naam te komen of om een proces uit te denken. Dit kan ook komen, omdat mijn geest minder getraind wordt dan in het verleden. Toch blijft het mijn angst om dement te worden en weg te kwijnen in vergeetachtigheid en onwetendheid. Liever zie ik in alle helderheid mijn lichaam verschrompelen tot het natuurlijke niets.

Hoe ouder je sterft, hoe korter de stoet

Je wordt dan in besloten kring begraven

Het mooiste is om zo oud te worden

Dat er bijna niemand meer op komt draven

Stiekem hoop ik eigenlijk dat

Wanneer ik mijn laatste zucht heb geslaakt

Ik met zo weinig dierbaren ben overgebleven

Dat er niet eens 'n kring kan worden gemaakt

                                     (Andy Marcelissen)

Als ik dit monumentale gebouw betreed, gebeurt er wat met me. Het gebouw ademt niet alleen traditie en warmte, maar ook een inspirerende sfeer. Ik laat hier het rationele denken van de buitenwereld los. Hier gaat het niet meer om economisme, resultaat, meten en weten. Hier is het niet meer belangrijk, dat iets wetenschappelijk te bewijzen valt. Hier wordt een beoep gedaan op andere waarden, zoals: barmhartigheid, naastenliefde, solidariteit, rechtvaardigheid. Waarden, waarvoor in de buitenwereld geen tijd en geen plaats meer is. Hier krijg ik het gevoel, dat ik mag liefhebben, aan anderen mag denken, mag geven in plaats van nemen. Hier mag en kan ik denken met het hart. Hier mag ik twijfelen. Hier telt geld en bezit niet.

Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn

treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn

en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen

als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn.

(Hugo Pos)

Tender falls the rain

As I speak your name

And what it means to me

Tender falls the tears

As I think of all the years

And all the joy we shared

Leaving me this way

There's just no more words to say

Except I love you baby

I still love you baby

I guess I couldn't see

Just what you mean to me 

Until the rain began

Tender falls the light

As I hold out pillow tight

In place of you dear

Gently calms the pain

As I call out your name

He no longer hears

No longer hears

Leaving me this way

There's no more words to say

Except I'm sorry baby

I'm so so sorry baby

I guess I could'nt see

Just what you mean to me

Until the rain began

Leaving me this way

There's just no more words to say

Except I love you baby

I still love you baby

Deep inside I know

This love would grow andgrow

Forever more

Tender falls the rain

Tender falls the rain

(Randy Crawford)

'Zijn leven was bescheiden, zo wensen we zijn afscheid ook'

                                                             (DELA)